Minifundios

Como membro do selo Discos da Máquina, que vén de celebrar o seu primeiro ano de vida, entrevistáronme hai uns días en Praza canda Martin Wu e Daniel Salgado. Aquí. Ala, feliz navidá, guapas.

Punk is in da house

Xa podedes achegarvos ás librarías Couceiro ou Follas Novas de Compostela e comprar Punk, o meu cuarto libro, terceiro por orde cronolóxica de escrita e primeiro do xénero chamado poesía. Ao resto do país chegará en breve (contactade coa editora Corsarias para detalles). E pois. Finalmente saíu. E teño aquí na miña casa cinco exemplares como cinco soles. Estou tan contento, pero tan contento, que é case como se non estivese contento e me dese igual. Comprádeo, por amor de Cristo. Dicídelles ás vosas amizades que o compren. Costa dez euros, que non é nada, e ten bastantes letras. E fotos. É bastante bonito. E non o sabedes pero leva agardando por vós desde 2007.

Finalmente, Punk

Un ano pasou desde que saquei este trailer dicindo que a publicación do meu libro Punk era inminente. Houbo certos problemas técnicos, cousas que pasan. Tanto ten. En todo caso, reciclo o trailer agora para anunciar o que veño de saber: o libro sae da imprenta o luns 16 de decembro. Poderédelo comprar na libraría Couceiro de Compostela a partir do martes 17 e, de a pouco, irá chegando ao resto das librarías do país. Montaremos tamén presentacións entre xaneiro e febreiro. Pero desta vez vai. Desta vez vai. Home, poden pór unha bomba na imprenta ou algo. Pero non creo. Desta vez vai. Ten que ir. Cruzo os dedos.

 

Máis alá!

Este foi un momento da actuación do outro día no Picaversos dedicado ao máis alá. O vídeo é cortesía da organización. O texto é o comezo do capítulo 3 do Libro das lamentacións, un dos máis malrolleros da Biblia. O resto do meu espectáculo xirou arredor de textos de Juan Eduardo Cirlot, Rebeca Baceiredo e Gonçalo M. Tavares.
 

Regina tenebrarum ora pro me

O próximo martes 26 de novembro ás 21h vou participar no Picaversos que se celebrará no bar Modus Vivendi de Compostela, canda Xavier Lama e Manuel H. Portolés. Por se non o saben (eu non o sabía), o Picaversos é un espectáculo con base na poesía que ten como condición traballar a partir de textos alleos: isto. O tema é "Máis alá". Pola miña parte voulles ofrecer unha sesión cargada de cousas escuras e retorcidas así en xeral, para que despois pola noite non poidan durmir.

 

Viagem ao princípio do mundo

Botei de xullo a setembro sen actualizar o blogue. Tampouco tiven nada que dicir. Pero estes días lembrei que unha cousa que dicir si que tiven e non a dixen porque era unha soa e uf. O caso é que apareceu un texto meu na sección de creación da revista Grial. É no número 198, correspondente á primavera de 2013. O texto chámase "Despois", contén unha breve historia do universo desde a escuridade dos tempos ignotos até aí por comezos dos anos oitenta e sábeme un pouco mal isto, pero non creo en realidade que Grial vaia perder de facer ningunha venda se eu poño de graza o meu texto aquí, e así.

A voz do seu amo

Este é o texto que lin (si, lin; non é o meu estilo pero esa mañá non tiña a cabeza para improvisar) o xoves pasado no CUVi de Vigo, na mesa redonda "Ser ou non ser posmoderno? As oportunidades perdidas e os ciclos pechados" organizada pola AELG. O outro participante, que era Alberto Lema, leu isto á súa vez. E o Diario Cultural emitiu isto ao respecto (aí pola metade do audio).

Cinismo, ironía e hermenéutica: me cago en Dios e na cona de Cristo

Como a calquera, fascínanme as cousas escuras e esotéricas. Poñédeme diante unha banda de neonazis e posibelmente cague por min pero non sexa quen de deixalos de mirar. Regaládeme un disco no que a voz estea ecualizada moi baixa e o fondo sonoro sexa unha nota grave de sintetizador e uns pasos sobre a neve e con certeza soará moitas veces na miña casa. Mellor se pode ter unhas runas viquingas na capa, e xa se os membros do grupo poden ser os neonazis de antes, é moi probábel que exacule. Son así. Demasiada televisión, non o sei.

Noutra época, eu tamén fun á universidade. Fun durante moitos anos para facer diferentes cousas. Comecei en 2000: eran tempos de vacas gordas, ou pronto viñeron. A universidade estaba ben porque aprendías moitas cousas. Para persoas coma min, que temos un imán para todo o que supoña un sobreestímulo, era un lugar fabuloso. En 2003 fun vivir a Barcelona, que como sabedes é unha cidade moi moderna, e nalgunhas materias dunha cousa que estudaba eu que se chamaba antropoloxía aparecía por momentos algo chamado posmodernidade, sobre o que normalmente se opinaba pero nunca se definía. O esoterismo do asunto cautivoume moi pronto (mesmo se na miña universidade, é xusto recoñecelo, non se tiña unha enorme confianza nestas cousas). Comecei a ler libros que non entendía moi ben (Vattimo, Lyotard, Baudrillard) e que por sorte daba aproveitado para traballos académicos. Aprendín que a posmodernidade era unha cousa que se explicaba por medio de listas nas que a grandes trazos o primeiro concepto pertencía ao campo semántico da seriedade e a rixidez e o segundo, que era o bo, ao campo semántico da brincadeira e do humor. Todo cousas flexibles, ambiguas, elásticas. Como podía un resistirse a cousas como o rizoma ou a máquina desexante, tan como de Looney Tunes? Non se entendía nada, pero iso era en parte o fascinante e, ante todo, era unha cousa de xente moderna, ou do que eu viña chamando xente moderna e que en realidade era xente posmoderna. Como for, esteticamente todo casaba con todo e eu escribín un libro que se chamou dz ou o libro do esperma no que metín todo o que se me pasou pola cabeza ben mesturado con ocorrencias e sarcasmo porque quería facer literatura posmoderna (pero sen dicilo, que os escritores posmodernos nunca din que o son). Por sorte eu tiña vinte e poucos anos e só era un neno de Tui vido a máis, e como nunca entendera moi ben a Lyotard e todos aqueles señores, o meu proxecto, por esteticista e pedante que fose, trataba de ter un discurso último emancipador. Se fose posmoderno de todo, daríanme moita risa e unha pouca lástima os proxectos emancipadores en xeral. En todo caso o bicho estaba aí, parido.

Hoxe todo se derruba ao noso redor e eu son un señor de máis de trinta anos que sabe que un só pode traballar se vai ao estranxeiro (onde eu mesmo veño de aguantar dous anos) ou asome que lle paguen mal para, no mellor dos casos, ter un traballo dos de traballar, e non dos de ler libros para interpretar o seu posíbel significado. Quero dicir que nos anos da burbulla inmobiliaria eu, que era moi novo para querer ter un piso, vivín nunha auténtica burbulla especulativa de datos e coñecementos. Até comecei unha tese de doutoramento sobre Jean-Luc Godard que madia leva ía ser a nai de todas as teses e que hoxe me fai rir un pouco e chorar outro pouco. Agora só espero que me dean un carné de antigo alumno da universidade ou algo así para poder sacar algunha triste novela da biblioteca. Enfín, estades nunha universidade, así que xa sabedes como está o patio. Pero non me resisto a emparentar a crise do mundo universitario que estamos a vivir coa crise da posmodernidade tamén na literatura, en tanto que ambas crises son, en boa medida, a crise do coñecemento especulativo. Cando un ten fame non pode dicir que todo é ficción. E se moitos teñen fame, o que segue a dicir que todo é ficción, por pouca fame que teña el, é un desgraciado.

Poñamos por caso a ironía. A primeira vista, calquera con dous dedos de frente diría que a ironía é unha forma intelixente de rebelarse contra o poder. E que, en boa lóxica, é máis boa que mala. E porén, chegados a un tempo no que a ironía é a norma, non podemos seguir cegados co relato de que a ironía tamén é a excepción. Se até os anuncios da tele son irónicos é porque estamos nun punto no que a ironía é autosuficiente. Penso que está demostrado que a actitude irónica dá orixe sistematicamente ao cinismo e que este, por moi á moda que estea, é un sentimento como de clases explotadoras (e se non o considerades demostrado, convídovos a ler revistas posmodernas como Vice, que por certo é propiedade de Rupert Murdoch desde hai semanas e dubido moito que tal cousa a vaia facer menos corrosiva -ao contrario). O que estou a dicir, parece mentira pero estoullo a plaxiar a David Foster Wallace, o que resulta bastante contraditorio tratándose dun expoñente tan claro de narrador posmoderno, pero o noso tempo é contraditorio. Aparece nun artigo titulado “E unibus pluram: televisión e narrativa americana” (incluído aquí), e di que a ironía é liberadora nunha primeira fase, que vén sendo un desbroce do terreo, por así dicir, pero que despois, como non está deseñada para funcionar construtivamente, acaba sendo a voz dos prisioneiros que chegaron a sentirse cómodos na súa cela. Di Foster Wallace: “Creo que o que a ironía actual acaba por dicir é: 'Pero mira que banal é que me preguntes o que penso en realidade'. Quen teña a desfachatez herética de preguntarlle a un ironista o que pensa en realidade acaba parecendo un histérico ou un moralista. E isto é o opresivo da ironía institucionalizada, do rebelde vitorioso: a capacidade de inhabilitar a pregunta sen que importe o contido é, na práctica, unha tiranía”. Por iso Foster Wallace salvaba da queima a primeira xeración de posmodernos, como Thomas Pynchon ou William Gaddis, como eu salvaría sen o dubidar as “Apoteoses do churrasco” de Suso de Toro. Pero xa. Chegou.

Como for, se ben eu non son ninguén, sería hipócrita deixar isto aquí sen trazar os puntos para unha alternativa. Non propoño volver ao de antes, fose o que fose o de antes. Se unha cousa boa tivo a posmodernidade foi acabar con ideas como a de que a literatura poida servir para facer algo. Aprendeunos que todo é ficción, e é a todas luces un exceso, pero podemos reter que polo menos a ficción é ficción e está ben que así sexa. Así, eu non digo que haxa que adoptar un ton serio á hora de escribir, cousa que ademais segue a ser maioritaria na nosa latitude, senón que hai outras formas de humor que cumpriría explorar. Outras formas de facer as cousas en xeral sen converternos nuns carcamais nin deixar de incluír smartphones ou redes sociais nas nosas ficcións se no mundo existen smartphones e redes sociais. Hai un ano e pico publiquei un libro que se chamou Gran tiburón branco. Cando o presentei falei de por que non era ou eu non pensaba que fose un libro posmoderno e recollín iso nun texto titulado “Contra a interpretación”, como o famoso artigo de Susan Sontag. Nese texto eu víñame cagar en Dios e na cona de Cristo verbo da horrorosa teima de sobreinterpretar. É un trazo ben posmoderno que a partir de calquera elemento, da ficción ou non, se tracen cadeas e cadeas de significados probables, posíbeis ou simplemente desexábeis. Hermenéutica, chámase, e na universidade sabedes destas cousas. Pero agora que non hai universidade, ou que non se sabe onde remata a universidade e onde comeza o Banco de Santander, pregunto: que pasaría se as cousas non significasen? Ou se significasen unha soa cousa? Ou se xogásemos a que, aínda que todo poida significar todo, hoxe as cousas significan unha soa cousa, como desde unha perspectiva certamente reaccionaria, insistía Hemingway en que no seu O vello e o mar non había simbolismo ningún, e o mar era o mar, o vello un vello, o neno un neno e o peixe un peixe? Cantos anos hai que non lemos así (aínda que non sexa polas mesmas razóns que quería Hemingway)? Ou que non escribimos para que nos lean así? Seriamos, en todo caso, menos paranoicos, máis honestos, escribiriamos con máis verbos e menos adxectivos, cantarían os paxaros. Se cadra algunha xente lería libros nosos. Ao mellor até habería unha folga xeral.

Tempada de outono

Nada. Resulta que o xoves próximo, 26 de setembro, vou estar na universidade. Será na de Vigo, canda Alberto Lema, falando nunha mesa redonda que organiza a AELG e que se titula "Ser ou non ser posmoderno? As oportunidades perdidas e os ciclos pechados". Espero que non sexa como neses soños nos que un reaparece en antigos centros de ensino pero sen pantalón. Lembrarei o pantalón. Fica inaugurada en todo caso a tempada de outono.

 

O anxo do desespero

O sábado 20 de xullo estarei presentando o selo Discos da máquina na Coruña, no contexto da festa de fin de curso do programa Disimulen de Cuac FM. A presentación, de balde, será ás 8 na Casa da Fariña (se lles veu á cabeza unha piada ao ler algo como "Casa da Fariña", saiban que lle acontece ao 99,8% da xente). A casa en cuestión está no número 6 da Praza de Azcárraga. A festa, faltaría máis, continúa na sala Mardi Gras (Travesa da Torre, 8) cos concertos de Das Kapital e Volonté. A entrada costa 6 € anticipada e 8 € en taquilla, e no interior venderemos o material do selo, que poden consultar aquí.

Trasacordo

Apareceu nas últimas semanas un libro colectivo contra a mina de Corcoesto, Versus cianuro, que inclúe un texto meu, "Trasacordo". A persoa que se encargou de contactar comigo comentou o texto cunha cita da súa nai: "quedar como un rei sen gastar un peso". E si, é exactamente iso.

O libro costa cinco euros e non ten distribución en librarías, só se pode conseguir nas presentacións. A próxima é en Compostela, na Gentalha do Pichel o venres 12 de xullo ás 21h. A falta dun sitio web máis claro, ou da miña capacidade para localizalo, neste foro recóllense algunhas das próximas presentacións.

 

Trasacordo

I

De Elvira Riveiro Tobío Para Samuel

Solleiro mar, 19 mar 2013 11:39 Asunto:

solicitude de colaboración en libro colectivo. Bos

días: Como seguramente sabes, no concello de

Cabana de Bergantiños queren abrir unha mina

de ouro a ceo aberto: a mina de Corcoesto. O

proxecto é un auténtico atentado ecolóxico e

unha mostra máis das fauces devoradoras do

capitalismo salvaxe. Hai cumprida información

en http://praza.com/tema/39/corcoesto/. A Asociación

Cultural Caldeirón de Malpica de Bergantiños

quere sumarse ás medidas, protestas e accións

en contra desta desfeita argallada de costas á

cidadanía e á propia terra a través dunha publicación

poético-reivindicativa na que se faga patente

o rexeitamento dos/das poetas fronte á

atrocidade que supón a devandita mina.
Por iso solicita a túa colaboración cun texto poético

alusivo que podes enviar ao seguinte enderezo de

correo electrónico: pacosouto@hotmail.com
Os poemas serán publicados nun volume colectivo que

será presentado nos próximos meses. Agradezo

de antemán a túa colaboración e convídote a que,

se tes vagar, vexas estes vídeos (son breves) que

poden darche unha idea ilustrativa da auténtica desfeita

que supón este tipo de explotación mineira.
http://www.youtube.com/watch?v=xdAXnqDT5MA
http://www.youtube.com/watch?v=80mfF1De00U
Abrazo cordial, Elvira Riveiro Tobío

II

De Samuel Solleiro Para Elvira Riveiro

Tobío xov, 21 mar 2013 17:25 Asunto: Re: solicitude

de colaboración en libro colectivo. Bo día, En primeiro

lugar, grazas polo convite a participar. Nunca me

sentín moi cómodo escribindo adrede para un tema

específico. En realidade, tampouco confío moito

na utilidade de facelo. Sábeme mal por ser o tema

que é, pero en pincipio, e non sendo que me veña unha

moi boa idea á cabeza nos próximos días, vou declinar

o convite. Outra vez grazas. Un saúdo. Samuel Solleiro

III

De Elvira Riveiro Tobío Para Samuel

Solleiro ven, 22 mar 2013 15:39 Asunto:

Re: solicitude de colaboración en libro

colectivo. de nada, hom... grazas a ti en todo

caso por ter a amabilidade de contestar. deica!

IV

De Samuel Solleiro Para Elvira Riveiro

Tobío mar, 2 abr 2013 17:01 Asunto: Re:

solicitude de colaboración en libro colectivo.

Ola outra vez, Cambiei de idea sobre o poema.

Vai anexa unha proposta. Á hora de maquetar

habería que ter en conta que uns espazos que

deixo ao comezo de cada apartado, onde van

as datas, son deliberados. Polo demais, non creo

que teña maior problema. Un saúdo, samuel

Ah

Ás veces un esquece durante unha tempada procurar o seu nome no google e despois aparecen sorpresas. Como a crítica a Gran tiburón branco a cargo de Alfredo Ferreiro publicada no seu blogue O levantador de minas, aquí. Que é de hai uns poucos días en realidade, pero podía ser de hai tres meses e non me había decatar. Sirva en todo caso para celebrar o primeiro anivesario do libro, que creo que vai ser un día destes.

Primeiro aniversario

Insensíbeis e sen corazón

Desde xa, podedes encontrar nos quioscos (aínda hai quioscos?) o último número de Sermos Galiza en papel, no que se inclúe un suplemento cunha reportaxe titulada "Galiza, rock distinto" coordinada por Rodri Suárez (que só está na versión en papel, ollo). Na reportaxe, canda Aíd, Sés, Xurxo Souto, Xosé Bocixa, Martin Wu e Antón "Papaqueixos", aparece un artigo meu, no que tiña que falar sobre a presenza das músicas populares (na reportaxe chámanlles "rock", o que non é moi exacto pero si máis curto) na cultura galega. Isto é o que eu escribín:

INSENSÍBEIS E SEN CORAZÓN

Espero dar resposta ao que se me pregunta.

Teño que falar sobre o rock como parte da cultura galega e supoño que o normal nestes casos é queixarse das dificultades da súa aceptación. E porén, eu non penso que hoxe en día siga habendo moitos discursos que exclúan a música popular (o rock é apenas un capítulo desta, pero chamareille rock a todo por abreviar) da cultura galega (cultura tamén é complexo, e galega non digamos, pero hai o espazo que hai: simplifiquemos).

É certo que arrastramos o lastre de dous mitos: un, o da alta cultura, máis universal, segundo o que só a chamada música culta, canda os Beatles, Bob Dylan, certo jazz e pouco máis, sería quen de resistir a comparación con outras artes. E outro, máis noso, o nacional-popular, que reduce o popular ao tradicional (ou a unha versión estática do tradicional, como se fose doado decidir o que é tradicional e o que non) e segundo o que o resto de manifestacións non serían xenuína cultura galega. Para o primeiro mito, o rock fracasa no capítulo “cultura”. Para o segundo, no capítulo “galega”.

Eu creo honestamente que ambos mitos están hoxe desactivados na maior parte dos ámbitos e que a importancia do rock na cultura galega está amplamente aceptada, non sendo que esteamos a falar dunha aceptación institucional (se aceptación implica medallas Castelao, viva a invisibilidade). Outra cousa é que se falamos de rock cantado en galego fronte ao rock noutras linguas se dea un conflito lingüístico análogo ao que existe noutros ámbitos, mais entendo que ese é outro asunto.

No entanto, estas queixas pola pouca consideración cultural do rock existen e son un pouco parte do propio ritual do rock. E as ansias por devolverlle a este o “estatus que merece” adoitan acabar na defensa dunhas supostas relacións entre rock e literatura (máis concretamente poesía) que considero falsas, cando non perigosas.

Acontece que a poesía goza dun enorme capital simbólico: unha persoa que non goste dela, xa saben, é insensíbel e non ten corazón. A insistencia en aproximar o rock da poesía trata de contaxiar aquel do capital desta, co resultado involuntario de facelo subsidiario dela (fálase da poesía no rock, xamais do rock na poesía) e despreocuparse da calidade ou da innovación musical porque, xa se sabe, o importante son as letras das cancións. E tanto social como formalmente, unha boa canción non debería parecerse a un bo poema máis do que un tigre a un gato.

E acontece tamén que en Ataque Escampe está Roi Vidal con obra poética e dramática e mais eu, que tamén teño algún libro, e como ademais soemos dedicar máis de tres minutos a escribir as letras das cancións, todo o mundo dá por suposto que somos xente moi sensíbel (que non digo que non) e que as nosas cancións son pura poesía.

Pero non.

Roi Vidal e o alcalde de Carral: rima fácil

Fräuden

En cousa de horas no momento de escribir isto vaise inaugurar no bar A Medusa de Compostela (praza Salvador Parga, 1) a exposición "Karl Fräuden. Cartaces de cinema. 1973-2013", comixariada por Xosé Carlos Hidalgo, que recolle unha selección de cartaces de filmes do artista gráfico suízo Karl Fräuden. Este é o web da exposición, que poden visitar até o 31 de xuño (o 31 de xuño non existe, pero a exposición si: vaian).

Eu colaborei redactando a sinopse do filme Sabotaggio. Esta:

Sabotaggio. Lorenzo Cucchiara, Italia, 1973, 136 min, 35mm, b/n

Única e inaudita experiencia de Bud Spencer e Terence Hill no cinema “serio”, esta produción de Dino de Laurentiis, hoxe case esquecida, é un importante elo perdido na historia do cinema italiano que cómpre revisitar.

Após a negativa de diversos directores a realizar este filme (Vittorio de Seta e Pier Paolo Pasolini entre outros), finalmente foi dirixido por un descoñecido Lorenzo Cucchiara. Simpatizante do marxismo autónomo, Cucchiara, que escribía unha columna sobre cinema no xornal Lotta continua, asumiu o proxecto con grande entusiasmo na medida en que traer a célebre parella ao terreo do melodrama político supuña un achegamento radical entre o proletariado e os intelectuais.
 
Enrico (Bud Spencer) ten a muller enferma e tres fillos que alimentar, e traballa duro nunha fábrica de legumes en conserva. Un día chega á fábrica
Gino (Terence Hill), un exaltado sindicalista que proclama a necesidade da acción directa. Enrico e Gino non poderían ser máis diferentes, e créase desde o comezo unha enorme tensión entre ambos. Porén, os dous comparten un escuro segredo que os une ao seu pesar e os obriga a actuar conxuntamente.

Filme esixente co espectador, de forte calado psicolóxico e con poucas concesións ao establishment da época, Sabotaggio non interesou os fans do dúo Spencer-Hill, nomeadamente pola ausencia de pelexas. “A loita de clases non se fai a base de golpes-martelo”, declarou un decepcionado Cucchiara, “senón de fouce e martelo; é outra cousa”. O filme ficou relegado a pequenos círculos militantes e nin sequera a trepidante secuencia da conferencia de Toni Negri é recordada hoxe en día. Con todo, se ben o proxecto foi un absoluto fracaso no aspecto político (e en case todos os aspectos), o traballo
conserva unha frescura inédita e estraña que fai del un filme de culto fóra de toda dúbida.

SABOTAGGIO Italia, 1973, 136 min, 35mm, b/n | Dirección: Lorenzo Cucchiara | Guión: Pancrazio Mangione | Produción: Dino de Laurentiis | Intérpretes: Bud Spencer (Enrico), Terence Hill (Gino), Andrea Pantarrese (o patrón), Alessandra Terlizzo (Valeria), Nadia Cassini (a monxa), Francesco Ciccarone (Maurizio), Antonio Negri (himself).

Solleiro chez les belges (e III)

Solleiro chez les belges (II)

Solleiro chez les belges (I)

Et après moi, le déluge

O xoves 17 de maio estarei na libraría Orfeu de Bruxelas convidado pola asociación galego-portuguesa Couto Mixto. Vou tocar e cantar (si, cantar) algunhas cancións non moi coñecidas de Ataque Escampe, dicir de memoria algúns textos do meu proto-libro Punk (que algún día se publicará), explicar por que non creo que a música e a literatura teñan nada a ver unha coa outra e contar a xénese do selo Discos da máquina. Veñan se non teñen mellor cousa que facer (e se viven en Bruxelas, claro).

Este é o texto de presentación do acto:

"Samuel Solleiro, músico no grupo Ataque Escampe, membro do selo musical Discos da máquina e escritor, falará sobre o seu inminente libro Punk e mais sobre o que hai detrás do proxecto Discos da máquina.

Se non teñen as orellas moi finas, talvez se atreva a facer un breve showcase acústico dalgunhas cancións de Ataque Escampe.

Et après lui, le déluge."

 

L'animale che mi porto dentro vuole te

O xoves 25 de abril estarei na universidade de Granada canda outros amigos cunha conferencia que se titulará: "L'animale che mi porto dentro: paixón, sordidez e contradición na literatura ou de por que non son posmoderno pero talvez si". Ten un título moi pretencioso porque me deron dúas horas para decidilo, pero aínda non sei de que hostias vou falar. E despois á tardiña tocaremos as Ataque Escampe e tal.

Dous poemas de Armand Gatti

Pedíronme unha colaboración para o blogue De volta para a Loureda. Rede de apoio a Carlos Calvo, aquí. Como máis ou menos todo o que eu penso ao respecto xa o dixeran outras persoas antes e seguramente mellor, preferín aportar un material un pouco menos explícito pero igualmente duro: a tradución de dous poemas do (máis que nada) dramaturgo franco-monegasco Armand Gatti. Que reproduzo aquí.

Os personaxes do teatro morren na rúa

O que loita perpetuamente na fronteira de algo (importante) pero nunca sabe onde se encontra

O que enredado nas xestións do simbolismo chantou o angazo e mais o arado imaxinarios nas estacións de U-Bahn para desafiar (reinventar?) a cidade

O que bebeu alcol de ovo de serpe en Pequín co ministro dos estranxeiros e creu durante anos que era chinés (aínda o cre, na forma de versículos do tao nun dos caixóns da súa mesa de traballo)

O que o mesmo día, diante do mesmo muro dun cárcere de Guatemala, viu tres Cristos (pode que un fose falso) fusilados polos homes da United Fruit Company, e desde daquela procura unha cruz sen encontrala xamais (e de aí as súas interminábeis explicacións: un Cristo sen cruz resulta insoportábel)

O das citas clandestinas coas parábolas budistas que creu ler o mundo na cabeza decapitada do gato do monte Nan-Chuan

O que procuraba por entre as diásporas dos pobos a filla pequena dun cosaco ucraíno que fuxira polos mundos libertarios cun cineasta con cabeza de cabalo

O que nunha cafetería dA HABANA asistira á revolta de Deus pai (“Non, xa non quero ser Deus!”) pero despois non foi quen de ocupar o seu posto

O que rompía todas as mañás un tixolo de vidro na cabeza soñando con ser un xabarín (sen atributo, sen suxeito e, así e todo, verbo transitivo)

O do toque de alarma para as guerras eternas e o berro do espírito humillado (pisoteado) nas galaxias

O que durante trinta anos tentou camiñar sobre as augas dun porto dos Alpes marítimos e acabou facendo patinaxe sobre o Báltico (a cidade de Arenshop asistiu ao acontecemento)

O que lle trenzaba a cada meniña de Berlín unha coroa de raís e de luces de camiños de ferro para que puidesen casar coa treboada

O contador de combates de boxeo os sábados, de fragmentos de partidos de fútbol na televisión e de posicións fetais nas piscinas olímpicas

O gordo de cara, de ventre, de cu, de collóns, de nariz (son os gordos os que fan a historia da Historia), atrapado a cada vez na linguaxe das ideoloxías e forcexando como unha rata (gorda) nun cepo

O que nunca está (ou, se está, ninguén o sabe). Talvez está morto nalgures, pero todos o ignoran.

Escribo para mudar o pasado

A véspera dunha partida cara ao cárcere de Limoges, diante do KZ (campo de concentración): un taller do cárcere de Tulle. Unicamente presos políticos (os da rexión e mais os trasladados).

Personaxe do drama: unha folla de papel.

Pregunta:

-Isto escribíchelo ti?

-Eu?

-Si, claro... é unha páxina do teu caderno.

-E a vós que carallo vos importa?

-Simple vixilancia, é normal... estamos en guerra...

-Contra quen? Unha folla de papel?

-Nunha folla de papel tamén hai unha maneira de ver as cousas que cómpre explicar.

No medio, o Gato. En frente, exhibida como unha rapaza grávida na reunión dunha boa familia, a folla de papel coa frase incriminatoria: “Xamais me sentín tan libre como aquí”. Arredor os compañeiros detidos do taller falan a lingua dos xuíces. Por que lle colleron o caderno? É a raíz desta inquisición que nace automaticamente todo papel escrito?

-Vas ter que darlles explicacións aos camaradas!

-Non teño nada a ver cos camaradas. Eu non son un dos vosos.

-Entre os nosos non hai sitio para os pimpíns!

-Nin para os vendidos!

-Eu non creo que el sexa un vendido... é máis grave. Es un irresponsábel... Exactamente igual que en España cos anarcos... Aquí demóstrase unha vez máis...

-O que se demostra?

-Traizoácheste co teu caderno... escribir o que escribiches quere dicir que nos desexas o cárcere a todos. Si ou non?

-Non é que sexas un cabrón, Gato, es un traidor obxectivo.

-E vós é máis ben polos policías subxectivos que tomades partido.

A palabra policía transforma o tribunal da sombra no seu irmán carcelario: o axuste de contas.

De súpeto un “non!” seco, case indiferente na súa brevedade, e todo se detén. Neste ambiente de paredes húmidas e lixadas de salitre, de bancos enganchados con cadeas, os contendentes pola folla de papel parecen un grupo de cascudas sorprendidas pola luz. Todos ollan a Ruben, como se el fose a causa deste deslumbramento.

-Se alguén quere tocar esta folla vai ter que comezar por min. É a miña liberdade, estamos?

Á noite, Ruben achégase ao home libre do cárcere de Tulle. A ollada agroma con dificultade. Os bechos e as ratas, que botan carreiras desenfrenadas entre os somieres, impídenlle durmir.

-Gato, por que escribes?

-Para mudar o pasado.