31 de mai. de 2013

Fräuden





























En cousa de horas no momento de escribir isto vaise inaugurar no bar A Medusa de Compostela (praza Salvador Parga, 1) a exposición "Karl Fräuden. Cartaces de cinema. 1973-2013", comixariada por Xosé Carlos Hidalgo, que recolle unha selección de cartaces de filmes do artista gráfico suízo Karl Fräuden. Este é o web da exposición, que poden visitar até o 31 de xuño (o 31 de xuño non existe, pero a exposición si: vaian).

Eu colaborei redactando a sinopse do filme Sabotaggio. Esta:

Sabotaggio. Lorenzo Cucchiara, Italia, 1973, 136 min, 35mm, b/n

Única e inaudita experiencia de Bud Spencer e Terence Hill no cinema “serio”, esta produción de Dino de Laurentiis, hoxe case esquecida, é un importante elo perdido na historia do cinema italiano que cómpre revisitar.


Após a negativa de diversos directores a realizar este filme (Vittorio de Seta e Pier Paolo Pasolini entre outros), finalmente foi dirixido por un descoñecido Lorenzo Cucchiara. Simpatizante do marxismo autónomo, Cucchiara, que escribía unha columna sobre cinema no xornal Lotta continua, asumiu o proxecto con grande entusiasmo na medida en que traer a célebre parella ao terreo do melodrama político supuña un achegamento radical entre o proletariado e os intelectuais.
 

Enrico (Bud Spencer) ten a muller enferma e tres fillos que alimentar, e traballa duro nunha fábrica de legumes en conserva. Un día chega á fábrica
Gino (Terence Hill), un exaltado sindicalista que proclama a necesidade da acción directa. Enrico e Gino non poderían ser máis diferentes, e créase desde o comezo unha enorme tensión entre ambos. Porén, os dous comparten un escuro segredo que os une ao seu pesar e os obriga a actuar conxuntamente.


Filme esixente co espectador, de forte calado psicolóxico e con poucas concesións ao establishment da época, Sabotaggio non interesou os fans do dúo Spencer-Hill, nomeadamente pola ausencia de pelexas. “A loita de clases non se fai a base de golpes-martelo”, declarou un decepcionado Cucchiara, “senón de fouce e martelo; é outra cousa”. O filme ficou relegado a pequenos círculos militantes e nin sequera a trepidante secuencia da conferencia de Toni Negri é recordada hoxe en día. Con todo, se ben o proxecto foi un absoluto fracaso no aspecto político (e en case todos os aspectos), o traballo
conserva unha frescura inédita e estraña que fai del un filme de culto fóra de toda dúbida.


SABOTAGGIO Italia, 1973, 136 min, 35mm, b/n | Dirección: Lorenzo Cucchiara | Guión: Pancrazio Mangione | Produción: Dino de Laurentiis | Intérpretes: Bud Spencer (Enrico), Terence Hill (Gino), Andrea Pantarrese (o patrón), Alessandra Terlizzo (Valeria), Nadia Cassini (a monxa), Francesco Ciccarone (Maurizio), Antonio Negri (himself).

13 de mai. de 2013

Et après moi, le déluge

O xoves 17 de maio estarei na libraría Orfeu de Bruxelas convidado pola asociación galego-portuguesa Couto Mixto. Vou tocar e cantar (si, cantar) algunhas cancións non moi coñecidas de Ataque Escampe, dicir de memoria algúns textos do meu proto-libro Punk (que algún día se publicará), explicar por que non creo que a música e a literatura teñan nada a ver unha coa outra e contar a xénese do selo Discos da máquina. Veñan se non teñen mellor cousa que facer (e se viven en Bruxelas, claro).

Este é o texto de presentación do acto:

"Samuel Solleiro, músico no grupo Ataque Escampe, membro do selo musical Discos da máquina e escritor, falará sobre o seu inminente libro Punk e mais sobre o que hai detrás do proxecto Discos da máquina.

Se non teñen as orellas moi finas, talvez se atreva a facer un breve showcase acústico dalgunhas cancións de Ataque Escampe.


Et après lui, le déluge."