A última vez que tratei de presentar un libro en Vigo (dz ou o libro do esperma) tiña tamén a Roi Vidal de acompañante e non veu ninguén, fóra da súa compañeira da altura e duns poucos familiares meus que chegaron tres cuartos de hora tarde. A presentación, obviamente, suspendeuse e foi substituída por unha estraña tertulia na mesa dunha cafetaría na que coincidiron persoas que eu sempre asignara a planos tan diferentes da miña vida como podían ser o editor Manuel Bragado e a miña avoa.
Foi un pouco penoso.
Agora (o sábado 8 de febreiro) presento Punk, tamén con Roi Vidal. O lugar é outro (o Bou Eva, r / Terzo de Fóra, 11), o editor é outro (Pepe Árias), a miña avoa xa non está e eu tamén son un pouco outro, en certo modo. Pero non deixa de cruzarme un calafrío de abaixo arriba da médula que uf.
Non me deixedes só.
Foi un pouco penoso.
Agora (o sábado 8 de febreiro) presento Punk, tamén con Roi Vidal. O lugar é outro (o Bou Eva, r / Terzo de Fóra, 11), o editor é outro (Pepe Árias), a miña avoa xa non está e eu tamén son un pouco outro, en certo modo. Pero non deixa de cruzarme un calafrío de abaixo arriba da médula que uf.
Non me deixedes só.
