É raro. Canto máis vello
vou máis desconfío da tecnoloxía, e canto máis desconfío da
tecnoloxía máis dependencia teño dela. En 2012 e aos meus anos,
que desde hai uns días son 30, montar un blogue é iso, raro. Xa non
se montan blogues, supoño. É, non sei, como candoroso, non?
Como extremadamente riquiño aparecer agora con isto. Non?
A razón para facelo é
que vén de camiño un libro e quero ter as cousas ordenadas cando
chegue. Así de simple. Que se a alguén se lle cruza pola cabeza
mirar en internet a ver quen son eu non atope antes de nada unha
entrevista en castelán e unha foto coa luz de cara. Este blogue é
un pouco o cuarto do bebé. E por iso non vai ser exactamente un
blogue. Miren, non teño paciencia para estas cousas, entrarei aquí
de cando en vez e en principio só para venderme a min mesmo; nin
sequera dos proxectos nos que participo (Estaleiro Editora e Ataque
Escampe) vou dar moita conta, xa que ambos teñen sitios web
específicos aquí e aquí.
Moi de cando en cando pode que escriba algo que non saiba onde
colocar, pero vaia, quero dicir que se lles caio eu mal ou algo,
talvez non sexa exactamente este o web que quererán que se abra
cando inicien sesión no seu explorador.
De todas formas, de pasar
iso (caerlles mal eu) creo que o máis práctico vai ser que cospan ao chan cando me vexan pasar ou, se lles caio realmente mal,
que me rompan as pernas. Os comentarios fican pechados desde xa
precisamente porque non quero que isto sexa un blogue. E tamén
porque non creo que internet sexa un espazo de discusión lexítimo
(o espazo de discusión lexítimo son, como calquera sabe, os
bares de 10 a 4 da mañá –despois xa nin sequera). Así que non me
vaian convidar ás súas, non sei, xornadas, para falar sobre algo
como “a relación entre literatura e novas tecnoloxías” porque
xa a explico aquí: ningunha, que eu saiba.
Cando era pequeno
publiquei un libro que se chamaba dz ou o libro do esperma.
Para a capa pedinlles aos editores que procurasen a foto de dous
animais copulando, e fíxenlles unha lista dos que podían ser e dos
que non, ao estilo deses versículos do Levítico
sobre os animais puros e os impuros. Como talvez alguén saiba,
puxeron cebras. Encantáronme. Unha vez que o libro se publicou,
moita xente preguntaba que era “dz” e eu non respondía para
“manter o misterio” (así de pequeno era eu). Conste que era máis
ou menos evidente (son as siglas da vila de Douarnenez na que remata
o libro: misterio resolto), pero así e todo puiden ouvir
interpretacións bastante orixinais. A máis sorprendente dixéronma
varios anos despois da publicación: “dz, claro, dúas zebras”.
Parecía tan doado que daba medo, e tamén unha pouca vergoña. De
todos os xeitos gostei para o web: era unha xustificación do branco
e negro e mesmo unha homenaxe a un dos primeiros blogues galegos que
coñecín, da época na que se facían blogues galegos: Zero Vacas
de Márcos Pérez. É pura casualidade, pero supoño que a
combinación número + nome dun animal + un z onde non debería
estar, pode parecer moita casualidade.
E até aquí. Fican
convidadas a esta santa casa. Compren os meus libros, quéiranme,
etc.
