O que segue é o texto que Xiana Arias escribiu para a presentación de Punk en Compostela o 14 de xaneiro de 2013. Boeno non, o que segue é unha foto dese día e despois o texto.
Presentación de Punk. Planta baixa do Rúa. Santiago de Compostela. 14 de
xaneiro de 2013.
1. Nubes de Compostela:
Dixeron que non lle
renovaban contrato pero que podían ofrecerlle un posto nunha empresa
filial que tiñan en Le Mans. Ese día saíu do traballo cando era
case noite e chovía. Con seis libros entre o brazo e o peito
pretendeu, todo ao tempo, prender e fumar un cigarro, falar por
teléfono, buscar as chaves do coche no bolso e abrir a porta do
coche.
No coche só funcionaba á
radio e en Radio Galega Música puñan Cesária Évora e malia a que
aquela saudade prometía sol e
outras illas e meniños sostendo peixes pola cola co sorriso máis
triunfante do mundo non conseguiu non pensar en estamparse ou
e en cando se estampase. Fora no segundo aniversario da morte de Amy
Winehouse e ás veces un elefante dando voltas nunha moto arredor do
seu cerebro dicía: Isto foi un aviso dobre, Vanessa.
O caso é que as
casualidades existen e na radio inmediatamente despois soou "Rehab"
de Amy Winehouse, en Radio Galega Música isto é posible, e Vanessa
deu un chimpo no asento do coche e abandonou a idea de se estampar.
Chegou á casa, puxo as
Supremes e volveulle aquel soño infantil de bailar coma unha negra.
Vanessa cantar cantaba pero a gracia non era moita así que deulle de
comer as gatas, comeu ela pan e touciño, fumou un porro e
abandonouse ás seriesyonkies. Puxo un capitulo de Ela e El
que se titulaba "Tout va bien":
É o sol, poderoso. Son as magdalenas e o café. E o
mel e a manteiga e o pan de sementes e o tahini ou prebe de sésamo.
Eu se tivese que escoller entre voar ou ser
invisíbel creo que escollería ser invisíbel, dixo ela. E el: eu
para unha illa deserta levaría, non sei, libros. E unha muller. Unha
muller negra. E un televisor pequeno.
E ela: creo que o vello da escaleira do lado nos
espía cuns prismáticos cando fodemos no balcón.
Sabes cales son para min as mellores laranxas?, dixo
el.
E dixo ela: cando estamos na mesa do almorzo
parecemos personaxes de poemas de María do Cebreiro nas nosas
conversas. Paréceme preocupante: antes a xente trataba de se
comportar como personaxes de novelas, un tanto predicíbeis e
psicoloxicamente definidos. Antes calquera na mesa do almorzo era
Philip Marlowe ou o capitán Ahab ou Alexei Karamazov. Ti ás veces
eras mesmo Buck o can de Jack London a correr e correr polas neves
inacabábeis do Klondike. En que monstros estamos a nos converter?
El dixo que se non estaba interesada na conversa
podía acender o fío musical (tiñan fío musical).
E ela: esta noite tiven vertixe, como se a cama
estivese altísima no universo e a min me xirasen milleiros de
galaxias arredor da cabeza.
E el: e que tal me quedaría se corto o pelo polos
lados e o deixo longo polo centro?
E Frank Sinatra: New York New Yooooooo-
ooooork.
O capitulo acababa con "New York, New York" de Frank Sinatra e a Vanessa entráronlle ganas de
masturbarse. Non por Frank Sinatra. Nin polos protagonistas de Ela e
El que xa non a poñían tanto. Foi máis ben polo porro. E
masturbouse, Vanessa, pesando naquel día de verán en que fodera con
Miguel nas pozas de Loureza en Oia e correuse pero non foi xenial nin
nada. Amais, onde ía Miguel, que facía ela pensando en Miguel.
Non foi xenial e sentiu
esa congoxa que ás veces... Foi horrible porque o elefante decidiu
subir á moto a Miley Cyrus e déronlle voltas pola cabeza as imaxes
da exestrela infantil na portada daquela revista co rimmel
corrido, maquillada á "moda" gagging. Logo tamén
veu esa outra congoxa de que a pesar de ter 30 anos aínda se enterou
aos 29 de que o clítoris se estendía para dentro e podía medir, eu
que sei, 14 centímetros e 6 milimetros. Fervíalle o cuspe na boca e
entón tragouno e todo volveu á normalidade dos violentos anos dez.
Abriu unha lata de sardiñas para volver merendar.
Vanessa quitou a roupa
mollada, puxo outra seca e foi á compra a mollarse outra vez. No
supermercado tropezou cun rapaz que lle presentaran en 2006 no Planta
baixa en Vigo e ao que sempre saúda coma quen ve un fantasma porque
o recoñeceu nas fotos da prensa do accidente de Angrois. Vanessa,
que ía comprar aceite, ovos, luras, leite e unha lata de pexegos en
calda tamaño familiar, finalmente mercou sobre todo cervexa.
Chovía a rabiar.
Preguntoulle á caixeira se podía deixar alí as bolsas un minuto
mentres ía á panadería e díxolle que si. O caso é que non sabe
se porque algúns dos códigos de barras non ían ben ou porque non
gostou finalmente da súa cara cando xa tiña todo nas bolsas empezou
a dicir de bastantes malos modos que entón onde as vas deixar, que
mellor alí, mellor acolá, pero que case non porque ela non ía
estar mirando por elas que ese non era o seu traballo, que porque non
as metía nas taquillas que para iso estaban. Aínda que non
era para tanto Vanessa pensou que nin mel nin dátiles nin leite,
apaña moza botellas rotas e entráronlle unhas ganas tolas de coller
a cervexa e estamparlla na cabeza.
Deixou as bolsas nas
taquillas do supermercado e foi á panadería maldicindo a
caixeira, a solidariedade da clase traballadora, o traballo, a
chuvia, Galicia, o gagging, Gallardón e outras cousas que empezan
por g como a gonorrea. Mercou pan, cando ía pagar non lle chegaban
os cartos e pensou Vanessa nos 50 céntimos da taquilla do
supermercado e maldiciu pero a panadeira dixo que daba igual, que xa
llos daría outro día. Nese intre entrou unha nena rindo que dixo
“quero algo con chocolate”, así en galego. E aqueles pequenos
xestos foron suficientes para devolverlle algo de bondade a Vanessa
que ía sorrinte cara á praza do Toural pesando en que non só hai
cousas desagradables tamén hai historias bonitas cando viu como uns
robustos membros das forzas de seguridade do estado de excepción do
reino de España zarandeaban un vello borracho que durmía mollado
contra a pedra e aí, outra vez, o elefante a acelerar coma un tolo e
converter calquera cousa entrañable en entraña e...
Cargada de bolsas,
mollada, rabiada, na porta da casa colleu algo de pulo: alguén
pintara no muro do lado: olla as espiñas, nelas está a vinganza do
peixe.
2. Punk
Pensou en facer a
presentación de Punk de Samuel Solleiro cantada: intentar
cadrar unha serie de frases enxeñosas sobre o libro na música de,
non sei, God Save the Queen. Logo pasou unha semana mirando na
rede vídeos dos Monty Python e pensou que claro podía ela
ser ben enxeñosa -por que non?- e mesturar partes cantadas e frases
brillantes coma preguntarlle ao editor se depositara xa un exemplar
en todas as bibliotecas públicas de Galicia (aquí irían risas
enlatadas).
Chegou a escribir
trapalladas coma (ler/cantar ao ritmo de "Sodade" de Cesária
Évora):
Samuel Solleiro
ai, Samuel Solleiro
naceu en Tui no 82,
agora non ten traballo,
estuda un máster do
carallo
non recibe dereitos de
autor...
ou tamén (ler/cantar ao
ritmo de "Unha tarde no zoo" de Paul á sombra):
ao zoo, á tarde iremos
ao zoo
para ver a vida dos
animais...
Ai non, iso non o escribiu
ela.
En fin. Mesmo pensou en
intentar responder as cinco preguntas fundamentais -descubrirédelas
na páxina 91 de Punk- ou en facer unha análise textual
tipo: neste libro as palabras que máis aparecen son: pene, elefante,
ela, el, corpo (de que se trata aquí se non do corpo e do que el
podería).
Pero... finalmente, Xiana
pensou que non era os Monty Python: es católico desde que teu
pai se correu / se desperdicias semen deus enfádase moito. Tampouco
era a crítica literaria Ana Salgado (isto díxoo sobre Gran
Tiburón branco pero podería valer: o mellor deste libro
está na súa capacidade de achegarse ao íntimo sen arredalo do
público para, a falta de que dea cunha maneira mellor de dicilo,
escribir despois do moralismo).
Así que que ía dicir
aquí Xiana que, xa non que fose pero que polo menos parecese,
importante e pensou que nada e entón fixo un relato mesturando
frases e personaxes roubadas de Punk, movidas do día a día
que lle pasaron a ela e outras creadas para a ocasión (non creas
todo o que escribe o poeta, isto é literatura). Intentou, así, meter
aí os que pensaba Xiana que eran, xunto co paso do tempo, os grandes
temas deste feixe de textos de Samuel Solleiro: algo de violencia,
algo de ir traballar (lonxe), a intención de suicidio, os
accidentes, a policía, os animais (Punk é un zoolóxico), o
tamaño dos xenitais, o sexo, o alcol, as drogas, o patriarcado,
Chernobyl.
Ai, Chernobyl non o meteu.
Ao final todo o que
escribiu Xiana pode resumirse nun anaco dun poema de Punk
titulado "My Heart Belongs to Only You" que di: pasar
o día na praia e ver a televisión polas noites para durante cinco
minutos á semana escribir calquera cousa sobre o só que estás e
pensar que é unha xenialidade que vai provocar que todo o mundo
sinta lástima e como que a túa soidade, a túa suposta soidade, é
a deles? Non che da vergoña? Fin
de la cita (con voz de Mariano Rajoy).
Outra cita: Fomos os
rapaces encantadores, extremadamente sensíbeis e feministas
convencidos, pero na fin da festa ninguén se decatou que os rapaces
encantadores, extremedamente sensíbeis e feministas convencidos
tamén adoran foder e correrse nas tetas e na cara.
Xiana e Vanessa non cren
que fosen tal.
Vanessa e Xiana decidiron,
iso si, incluír un verso de Punk nunha lista que lles fai
chiste e que ata o momento tiña dúas entradas:
"Aquel verán dixeche
que m(e)amabas" de M.F., e
"Non creo non peros
pero si nas peras" de C.R.F.
O verso novo da colección
é: "O meu diminuto pene é un antropólogo" de S.S.
3. Epílogo
Tamén fixeron Vanessa e
Xiana unha colaxe. Pola súa banda nada máis, dicir que leades este
libro que son unhas risas que van do entrañable á entraña como
Miley Cyrus e que o Samuel Solleiro escribe moi ben aínda que vaia
por aí de punkarra, dicindo que é un poeta de merda.
