Pedíronme unha colaboración para o blogue De volta para a Loureda. Rede de apoio a Carlos Calvo, aquí. Como máis ou menos todo o que eu penso ao respecto xa o dixeran outras persoas antes e seguramente mellor, preferín aportar un material un pouco menos explícito pero igualmente duro: a tradución de dous poemas do (máis que nada) dramaturgo franco-monegasco Armand Gatti. Que reproduzo aquí.
Os personaxes do teatro
morren na rúa
O que loita perpetuamente
na fronteira de algo (importante) pero nunca sabe onde se encontra
O que enredado nas
xestións do simbolismo chantou o angazo e mais o arado imaxinarios
nas estacións de U-Bahn para desafiar (reinventar?) a cidade
O que bebeu alcol de ovo
de serpe en Pequín co ministro dos estranxeiros e creu durante anos
que era chinés (aínda o cre, na forma de versículos do tao nun dos
caixóns da súa mesa de traballo)
O que o mesmo día, diante
do mesmo muro dun cárcere de Guatemala, viu tres Cristos (pode que
un fose falso) fusilados polos homes da United Fruit Company, e desde
daquela procura unha cruz sen encontrala xamais (e de aí as súas
interminábeis explicacións: un Cristo sen cruz resulta
insoportábel)
O das citas clandestinas
coas parábolas budistas que creu ler o mundo na cabeza decapitada do
gato do monte Nan-Chuan
O que procuraba por entre
as diásporas dos pobos a filla pequena dun cosaco ucraíno que
fuxira polos mundos libertarios cun cineasta con cabeza de cabalo
O que nunha cafetería dA
HABANA asistira á revolta de Deus pai (“Non, xa non quero ser
Deus!”) pero despois non foi quen de ocupar o seu posto
O que rompía todas as
mañás un tixolo de vidro na cabeza soñando con ser un xabarín
(sen atributo, sen suxeito e, así e todo, verbo transitivo)
O do toque de alarma para
as guerras eternas e o berro do espírito humillado (pisoteado) nas
galaxias
O que durante trinta anos
tentou camiñar sobre as augas dun porto dos Alpes marítimos e
acabou facendo patinaxe sobre o Báltico (a cidade de Arenshop
asistiu ao acontecemento)
O que lle trenzaba a cada
meniña de Berlín unha coroa de raís e de luces de camiños de
ferro para que puidesen casar coa treboada
O contador de combates de
boxeo os sábados, de fragmentos de partidos de fútbol na televisión
e de posicións fetais nas piscinas olímpicas
O gordo de cara, de
ventre, de cu, de collóns, de nariz (son os gordos os que fan a
historia da Historia), atrapado a cada vez na linguaxe das ideoloxías
e forcexando como unha rata (gorda) nun cepo
O que nunca está (ou, se
está, ninguén o sabe). Talvez está morto nalgures, pero todos o
ignoran.
Escribo para mudar o
pasado
A véspera dunha partida
cara ao cárcere de Limoges, diante do KZ (campo de concentración):
un taller do cárcere de Tulle. Unicamente presos políticos (os da
rexión e mais os trasladados).
Personaxe do drama: unha
folla de papel.
Pregunta:
-Isto escribíchelo ti?
-Eu?
-Si, claro... é unha
páxina do teu caderno.
-E a vós que carallo vos
importa?
-Simple vixilancia, é
normal... estamos en guerra...
-Contra quen? Unha folla
de papel?
-Nunha folla de papel
tamén hai unha maneira de ver as cousas que cómpre explicar.
No medio, o Gato. En
frente, exhibida como unha rapaza grávida na reunión dunha boa
familia, a folla de papel coa frase incriminatoria: “Xamais me
sentín tan libre como aquí”. Arredor os compañeiros detidos do
taller falan a lingua dos xuíces. Por que lle colleron o caderno? É
a raíz desta inquisición que nace automaticamente todo papel
escrito?
-Vas ter que darlles
explicacións aos camaradas!
-Non teño nada a ver cos
camaradas. Eu non son un dos vosos.
-Entre os nosos non hai
sitio para os pimpíns!
-Nin para os vendidos!
-Eu non creo que el sexa
un vendido... é máis grave. Es un irresponsábel... Exactamente
igual que en España cos anarcos... Aquí demóstrase unha vez
máis...
-O que se demostra?
-Traizoácheste co teu
caderno... escribir o que escribiches quere dicir que nos desexas o
cárcere a todos. Si ou non?
-Non é que sexas un
cabrón, Gato, es un traidor obxectivo.
-E vós é máis ben polos
policías subxectivos que tomades partido.
A palabra policía
transforma o tribunal da sombra no seu irmán carcelario: o axuste de
contas.
De súpeto un “non!”
seco, case indiferente na súa brevedade, e todo se detén. Neste
ambiente de paredes húmidas e lixadas de salitre, de bancos
enganchados con cadeas, os contendentes pola folla de papel parecen
un grupo de cascudas sorprendidas pola luz. Todos ollan a Ruben, como
se el fose a causa deste deslumbramento.
-Se alguén quere tocar
esta folla vai ter que comezar por min. É a miña liberdade,
estamos?
Á noite, Ruben achégase
ao home libre do cárcere de Tulle. A ollada agroma con dificultade.
Os bechos e as ratas, que botan carreiras desenfrenadas entre os
somieres, impídenlle durmir.
-Gato, por que escribes?
-Para mudar o pasado.
