Logo dun retraso respecto do anunciado no tráiler e de que o retraso se agravase coas celebracións varias das últimas semanas, está a piques de aparecer finalmente Punk en Edicións Corsárias. Eis, a modo de adianto, o epílogo do libro, onde se contan algunhas aventuras que lle aconteceron e se pide perdón demasiadas veces.
SEGUNDA VIDA DESTE LIBRO
Existen no mundo tres mil
cento once millóns catrocentos sesenta e seis mil trescentos vinte e
seis libros sobre o paso do tempo, contando só os que tratan o tema
dun punto de vista que se poida chamar lírico, ou literario polo
menos, é dicir, sen contar os manuais de física, por exemplo. No
anaco que me leve rematar este texto xa terán saído do prelo uns
poucos volumes máis en países nos que xa sexa de día e xa non sexa
domingo. No que me levou escribir a cifra seguro que xa dous ou tres
apareceron. En fin. Deses libros, só seis millóns mil cento oitenta
e cinco combinan o paso do tempo cun afastamento proporcional no
plano xeográfico, isto é, fan nacer a melancolía do espazo á vez
que do tempo. Con Punk serán seis millóns mil cento oitenta
e seis. Non está mal.
Eran os últimos días
de 2007 e eu vivía na vila antillana de Sentann (Sainte-Anne na
lingua da colonia), na illa de Guadalupe. Pasaba as tardes
profundamente só, ou máis precisamente, na desacougante compaña da
escolopendra, a briba ou lagartixa doméstica tropical e o mosquito
Aedes aegypti. O tempo corría á mesma velocidade que sempre,
mesmo máis a modo do normal, pero era como se se notase máis, por
así dicilo: a sensación de que todo ese tempo que pasaba non ía a
ningures e de que nalgún lugar pasaría doutra maneira, sen facerse
notar tanto en todo caso, era abafante. A calor tropical contribuía
a que o fose. Eu tiña vinte e cinco anos.
Nesas circunstancias
rematei Punk, un proxecto que reciclaba o pouco material
salvábel que trouxera de Galiza e ao que lle acrecentaba textos
escritos desde o mes de setembro, que eran a maior parte. Gostaron
moito ou algo do texto, ou mentíronme dicindo que gostaran moito ou
algo, as seguintes amigas e amigos: Xiana Arias Rego, Isaac Lourido,
Alba Viñas, Marcos Abalde e Francesc Esteve –e si, isto é un
agradecemento, bah, case unha dedicatoria--. Volvín moi poucas veces
sobre Punk, e case sempre para sacarlle algo, textos, que case
sempre eran os mesmos, para revistas ou recitais. Pouco máis
toquei. Debía comezar 2009 cando unha editora, ou máis ben o
responsábel da súa colección de poesía, Xesús González Gómez
–a quen fago extensivo o agradecemento, e xa paro--, decidiu
publicar o libro e isto fixo que este me crecese, por así dicilo,
dentro da cabeza. Converteuse nun material sólido ao que regresar
sen vergoña, nunha obra da que estar orgulloso, e mesmo cando un
silencio demasiado longo fixo evidente, andado o tempo, que a editora
en cuestión, xa sen X.G.G., tivera un trasacordo (non sei se
estético ou económico, supoño que o segundo) e non tiraría o
libro despois de todo, eu seguín pensando como un cretino que era
unha pequena marabilla e que agora non porque non teño tempo pero
cando me poña e o mande por aí vanmo sacar das mans, se algo así
puidese pasar cun libro, que xa sei que non pode. Cando neste 2011,
que logo remata pero aínda non, souben que outra casa ía publicar
outro libro meu, Gran tiburón branco, pensei que era o
momento de resucitar Punk ou polo menos a miña vontade de
publicar Punk, e volvín a el moi feliz, disposto a corrixir
catro imperfeccións e desfacerme dun par de textos, mesmo cun texto
novo debaixo do brazo (non direi cal, só é un) e o kit de
maquillaxe para adaptar o libro á década dos dez.
Horrorizoume. Nin
sequera me vin con forzas para mudar apenas nada. Con que ánimos,
sen ir máis lonxe, este vello de vinte e nove anos podería adaptar
ou corrixir, por exemplo, un texto sobre a angustia de cumprir
os vinte e catro1?
Non sería un pouco como pasar polo photoshop as miñas fotos de
oitavo de EXB e apagar un a un os grans do meu rostro, para facer
como se nunca os tivese, como se non os tivese mesmo agora? Con
efecto, no libro bótase de menos unha época (os, non sei, vinte e
un ou vinte e dous anos), de forma todo o paródica que se queira,
desde o triste presente (os vinte e catro ou vinte e cinco), pero
como entrar agora no libro como autor con plenos poderes cando ese
triste presente xa é o pasado que ás veces, e só ás veces, boto
de menos e o outro, o que xa daquela era pasado, está tan atrás que
mesmo me dá xa un pouco igual? Paradoxalmente, a idea de non
publicar nunca Punk resultábame por outra banda insoportábel.
Teño a sensación de que este libro é un elo necesario entre o
que fixen unha vez e o que fago agora. Teño tamén a sensación de
que é un catálogo das cousas que podía ter escrito nos cinco anos
que botei sen apenas escribir, condensadas en textos moi breves que,
por convención, podo admitir que son poemas mesmo se máis veces das
esperábeis gostaría de que non o fosen, ou de que non o fosen de
todo. Teño, en terceiro lugar, a sensación de que algo –algo ao
que non é alleo que máis unha vez eu estea a vivir no estranxeiro,
cunha soidade considerábel que xa non atenúan nin a escolopendra,
nin a briba, nin o mosquito Aedes aegypti-- conecta
maxicamente o ocaso deste ano con esoutro de hai catro no que, porén,
en Galiza non se debía estar tan mal e apenas eu, a cinco mil
setecentos oitenta e nove quilómetros, tiña pensamentos obscuros.
Amo este libro e ódioo
á vez, como supoño que Victor Frankenstein amaba e odiaba o monstro
e como supoño que todos, nun momento dado, amamos e odiamos a quen
unha vez fomos (Henri Michaux chegaba ao extremo de dialogar e
discutir con todos os seus así chamados qui-je-fus). Unha
segunda vida non é como unha primeira vida: aínda que algo, a
vontade, a enerxía eléctrica, anime a criatura, o creador non
esquece que esta está feita basicamente de carne morta e que non
cheira demasiado ben. Ámaa así e todo e deséxalle o mellor,
aplaudirá cada vez que mova un brazo ou pronuncie unha sílaba, pero
é moi escéptico respecto de que o que veña vaia ser unha vida
exactamente.
Estas consideracións
non fan diminuír a infinita alegría que sinto por saber que
finalmente a editora Corsárias vai encarregarse do traballo sucio.
Vou tapar o nariz, gardar como e enviarlle a Pepe sen pestanexar unha
versión que chamaremos definitiva e da que, polas múltiples
referencias que aparecen máis adiante, non vou retirar nin sequera o
horrendo material de Nubes de Botswana, escrito aínda moito
antes, sobre 20032.
Até pode que corrixa un par de cousas aquí e aló despois de todo.
Máis tarde arrepentireime, pediráseme defender esta poética e non
saberei onde meterme. Talvez así aprenda. Talvez –e temo que sexa
o máis probábel-- non aprenda nunca.
Samuel Solleiro
Le Mans, 4 de decembro de
2011
1Este
texto sobre os vinte e catro anos en particular non sobreviviu, por
varias razóns, a unha revisión posterior á redacción desta nota.
Pero esa angustia cruza o libro mesmo sen el, digo eu, e resulta
aínda máis ridícula tendo cumprido eu xa os trinta (aclaración
de xuño de 2012).
2Si,
2003. Isto significa que na escolla de Botswana para o título e na
figura recorrente do elefante nos textos non hai absolutamente
ningunha influencia –como moito unha predición-- da
divertida aventura que lle aconteceu ao rei de España nese país en
abril de 2012. E tamén é unha proba de que cando os libros dormen
demasiado tempo nos caixóns a vida remata por plaxialos (aclaración
de xuño de 2012).
